XAM e-papieros elektroniczny (aromat tytoniu) • Nicofree papieros • Nicopass 1,5 mg /świeża mięta/ • Desmoxan • Nicopass 1,5 mg /lukrecjowo-miętowe/ • XAM e-papieros elektroniczny (aromat mentolu) • NiQuitin Miętowe Listki • Alfarin nawilż.żel d/nosa • Zyban • Nicorette Freshmint Gum.
Jak należy dbać o układ odpornościowy? Układ immunologiczny to potężna broń w walce z różnymi chorobami. Czy wiesz, jak o niego zadbać, by cieszyć się zdrowiem przez długi czas? Obejrzyj film i zapoznaj się z wypowiedzią eksperta na ten temat.
Medyczna nazwa krwawienia z nosa - to Epistaxis, a przyczyny jego wystąpienia mogą być najróżniejsze.Czytaj Nas: https://lifestylepolska.com/dlaczego-leci-kr
Fot. lightwavemedia/AdobeStock Opublikowano: 14:14Aktualizacja: 23:05 Krew z nosa zazwyczaj nie stanowi objawu poważnego schorzenia. Najczęściej pojawia się w efekcie wywołanego uszkodzeniami mechanicznymi rozerwania drobnych naczyń krwionośnych. W większości przypadków krwotok z nosa jest krótkotrwały i nie powoduje żadnych komplikacji, ale jeśli trwa długo, a pacjent traci dużo krwi, może stanowić niebezpieczeństwo dla zdrowia. Jakie są najczęstsze przyczyny krwawienia z nosa? Jak zatamować krwotok? Co zrobić, gdy krew z nosa leci u dziecka lub kobiety w ciąży? Krew z nosa (krwotok z nosa) – epidemiologiaDlaczego leci krew z nosa? Przyczyny krwotoków z nosaKrwotok z nosa – co robić?Jak zatamować krwotok z nosa? Pierwsza pomocKrew z nosa u dzieckaKrwotok z nosa w ciążyJak zapobiegać krwotokom z nosa? Krew z nosa (krwotok z nosa) – epidemiologia Statystyki pokazują, że krwotoku z nosa doznaje w ciągu całego życia 60 proc. ludzi na całym świecie, a około 6 proc, z nich konsultuje to z lekarzem. Krwotoki z nosa to problem występujący głównie u dzieci poniżej 10. roku życia i u osób po 35. roku życia, stanowi także częstą przypadłość kobiet w ciąży. Jakie są najczęstsze przyczyny tego, że krew leci z nosa? Dlaczego leci krew z nosa? Przyczyny krwotoków z nosa Krwotok z nosa może być wynikiem zmian miejscowych lub uogólnionych. Najczęstszymi przyczynami krwawienia z nosa są lokalne uszkodzenia mechaniczne, pojawiające się na skutek: kichnięcia, dłubania w nosie, wydmuchiwania nosa, uderzenia w nos. Jeśli dziecko dłubie w jednej dziurce nosa, mogą powstawać zakrzepy w nosie z powodu niewielkiej ilości krwi, która nie wypłynęła. Później przy kichaniu wzrasta ciśnienie, przez co mogą pękać małe naczynka krwionośne, wywołując krwawienie pojawiające się w czasie kataru czy wydmuchiwania nosa. Krwotoki z nosa bywają też wynikiem: wysokiego ciśnienia krwi, przyjmowania leków przeciwzakrzepowych (np. kwasu acetylosalicylowego), uszkodzenia błony śluzowej poprzez przyjmowanie donosowo leków o działaniu miejscowym (np. kortykosteroidów lub leków przeciwhistaminowych). Przyczyną krwawień może też być stosowanie środków psychoaktywnych podawanych donosowo (narkotyków). Silne krwotoki, np. po urazie, mogą wynikać z uszkodzenia kości nosa lub przegrody. Jeżeli krwotok z nosa jest wynikiem urazu głowy, należy sprawdzić, czy krew nie jest rzadka i wodnista, bo mogą to być objawy pęknięcia czaszki i wycieku płynu mózgowo-rdzeniowego. Często krwawienie z nosa może być wynikiem wysuszenia błony śluzowej nosa, szczególnie zimą. Inne przyczyny tej dolegliwości to również wirusowe lub bakteryjne zapalenie błony śluzowej nosa i zatok obocznych nosa. Codzienne krwotoki z nosa mogą być wynikiem chorób ogólnoustrojowych wiążących się z niedostatecznym krzepnięciem krwi, np. schorzeniami wątroby, hemofilią, białaczką. W przestrzeni zakupowej HelloZdrowie znajdziesz produkty polecane przez naszą redakcję: Odporność Estabiom Junior, Suplement diety, 20 kapsułek 28,39 zł Zdrowie umysłu, Odporność, Good Aging, Energia, Beauty Wimin Zestaw z głębokim skupieniem, 30 saszetek 139,00 zł Odporność, Good Aging, Energia, Beauty Wimin Zestaw z Twoim mikrobiomem, 30 saszetek 139,00 zł Zdrowie intymne i seks, Odporność, Good Aging, Energia, Beauty Wimin Zestaw z SOS PMS, 30 saszetek 139,00 zł Odporność, Good Aging, Energia, Mama, Beauty Wimin Zestaw z myślą o dziecku, 30 saszetek 139,00 zł Krwotok z nosa – co robić? Ważne, by w czasie krwotoku z nosa nie odchylać głowy do tyłu. Powoduje to spływanie krwi do gardła i może wywoływać dodatkowe dolegliwości, nudności i wymioty. Czasami stanowi przyczynę groźnego zachłyśnięcia. Zamiast tego warto lekko pochylić głowę do przodu. Jak krok po kroku zatrzymać krwotok z nosa? Jak zatamować krwotok z nosa? Pierwsza pomoc Większość przypadków krwotoków z nosa to krwawienia samoograniczające się, niewymagające leczenia. Bez względu na to, czy mamy do czynienia z krwawieniem z nosa u dziecka, czy dorosłego postępowanie opiera się na tych samych krokach. To samo trzeba zrobić także, gdy krew z nosa zaczyna lecieć u kobiety w ciąży. Co zrobić, aby powstrzymać krwawienie z nosa? Aby zatamować krwotok z nosa należy: Usiąść i pochylić głowę do przodu, aby krew mogła swobodnie wypływać z nosa. W tej sytuacji należy uspokoić się, oddychać przez usta i przytrzymywać miękką część nosa palcami przez około 10 min. Jeżeli udzielamy pomocy, powinniśmy uspokajać poszkodowanego. Nie należy w czasie uciskania mówić, przełykać, kaszleć, pluć ani pociągać nosem. Przy tamowaniu krwotoku z nosa może pomóc także zimny opatrunek (lód) położony bezpośrednio na nos i szyję w miejscu przebiegu dużych naczyń krwionośnych. Po 10 min można przestać uciskać nos, a jeśli krwawienie nie ustaje, należy ponownie ucisnąć nos na dwa kolejne 10-minutowe cykle. Jeśli krwotok trwa ponad 30 min. lub jest bardzo obfity, należy przewieźć poszkodowanego do szpitala. Jeśli krwotok ustanie wcześniej, a poszkodowany nadal się pochyla do przodu, można oczyścić letnią wodą obszar wokół nosa. Następnie poszkodowany musi odpocząć kilka godzin, unikać wysiłku, a w szczególności nie wydmuchiwać nosa, bo mógłby naruszyć skrzepy. Zaleca się także, by pacjent w ciągu kolejnej doby nie pił alkoholu ani gorących napojów. Jeśli dojdzie do utraty przytomności w czasie krwotoku z nosa, należy upewnić się, że osoba oddycha prawidłowo, jeśli tak – ułożyć ją w pozycji bezpiecznej. W przypadku powtarzających się krwotoków z nosa, nawet o nieznacznym stopniu nasilenia, warto zasięgnąć porady lekarskiej. Zobacz także Krew z nosa u dziecka Krwotoki z nosa u dzieci są częstą przypadłością, szczególnie w wieku od 3 do 10 lat. W większości przypadków występują w efekcie uszkodzenia mechanicznego (np. na skutek dłubania w nosie) lub oddziaływania suchego powietrza. Gdy u dziecka leci krew z nosa, sposób postępowania jest taki sam jak u dorosłego. Zaleca się konsultację z pediatrą, jeśli dziecko mogło włożyć ciało obce do nosa lub niedawno zaczęło farmakoterapię z wykorzystaniem niestosowanego u niego wcześniej leku. Wizyta u lekarza będzie dobrym pomysłem również w sytuacji, gdy krwotoki pojawiają się często, krew z nosa leci intensywnie po niewielkich urazach lub jeśli dziecko ma tendencje do łatwego siniaczenia. Szybkie zapewnienie specjalistycznej pomocy jest szczególnie istotne, gdy dziecko: ma intensywny krwotok z nosa, występują u niego dodatkowo osłabienie i zawroty głowy, ma krwotok, który nastąpił po upadku lub uderzeniu się w głowę, krwawienie z nosa nie ustępuje po 2 cyklach 10-minutowego uciskania skrzydełek nosa. Krwotok z nosa w ciąży W czasie ciąży zwiększa się ryzyko występowania krwotoków z nosa. Wynika to ze zmian zachodzących w układzie krwionośnym kobiety ciężarnej – konkretnie ze zwiększonej ilości obecnej w organizmie krwi oraz zwiększonego jej przepływu. Zazwyczaj krwotok z nosa w ciąży można zatamować w domu, a dolegliwość nie wymaga konsultacji z lekarzem. Sięgnięcie po pomoc medyczną jest wskazane, jeśli: krew z nosa leci bardzo obficie, krwotok nie ustępuje w ciągu 30 minut, pacjentka ma wysokie ciśnienie krwi, krwotok z nosa nastąpił w wyniku urazu głowy. Najnowsze w naszym serwisie Jak zapobiegać krwotokom z nosa? Jeśli masz tendencję do krwawienia z nosa, skonsultuj się z lekarzem w celu diagnozy przyczyny tego problemu. W międzyczasie możesz zastosować domowe sposoby na zapobieganie krwotokom z nosa: nawilżaj powietrze – możesz w tym celu wykorzystać specjalistyczne nawilżacze elektryczne; w okresie jesienno-zimowym alternatywą będzie nawilżacz w postaci naczynia z wodą przywieszanego na grzejnik, zapobiegaj mechanicznemu uszkodzeniu – wydmuchuj nos delikatnie, u dziecka, które dłubie w nosie krótko obcinaj paznokcie, zawsze stosuj się do zaleceń na opakowaniach leków zmniejszających przekrwienie błony śluzowej nosa (wykorzystywanych w leczeniu objawów alergii) – ich nadmierne użycie może powodować krwotoki z nosa. Bibliografia: National Health Service Inform (2020) Nosebleeds. Nemours KidsHealth (2019) Nosebleeds. National Health Service (2018) Nosebleeds in pregnancy. Your pregnancy and baby guide. American Pregnancy Association (2014) Nosebleeds During Pregnancy. Treści zawarte w serwisie mają wyłącznie charakter informacyjny i nie stanowią porady lekarskiej. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Milena Marchewka Zobacz profil Podoba Ci się ten artykuł? Powiązane tematy: PolecamyKrwawienie z nosa ( łac. Epistaxis) – często występujący objaw chorobowy polegający na utracie krwi, kiedy źródło krwawienia znajduje się w obrębie jamy nosowej. Krwawienie z nosa może mieć różne nasilenie – od niewielkiego plamienia do poważnego, zagrażającego życiu krwotoku. Najczęstszym miejscem krwawienia jest miejsce fot. Adobe Stock Spis treści: Objawy neurologiczne - czym są i skąd się biorą? Zawroty głowy – co to znaczy? Jakie są najczęstsze przyczyny zawrotów głowy? Zawroty głowy – jak je zbadać? Zaburzenia widzenia Zaburzenia widzenia – w czym tkwi przyczyna? Omdlenie – fałszywy alarm czy zagrożenie? Omdlenia – różne przyczyny Objawy neurologiczne - czym są i skąd się biorą? Objawy neurologiczne budzą szczególny niepokój osób, które ich doświadczają. Należą do nich zaburzenia widzenia, zawroty głowy, kurcze i drżenia mięśni, zaburzenia równowagi, zaburzenia czucia, zaburzenia przytomności, w tym omdlenia, niedowłady, osłabienie siły mięśniowej, niewyraźna mowa, trudności w przełykaniu, napady padaczkowe. Istnieje wiele możliwych przyczyn wystąpienia symptomów neurologicznych: od poważnych stanów zagrażających życiu, po mniej groźne problemy, np. związane ze stresem. Objawy wskazujące na nieprawidłowości pracy mózgu, powinny być zawsze skonsultowane z neurologiem. Zawroty głowy – co to znaczy? Zawroty głowy to subiektywne odczucie wirowania lub braku równowagi. Zawsze dotyczą indywidualnego wrażenia trudnego do obiektywnej oceny, co utrudnia określenie ich przyczyny i pochodzenia. Uczucie „utraty gruntu” pod stopami, zawirowanie, a może kompletna dezorientacja co do miejsca i czasu? Niekiedy towarzyszy im lęk przed nagłym upadkiem i chęć szybkiej zmiany pozycji na siedzącą lub leżącą. Sporadyczne zawroty głowy w dusznym, zatłoczonym miejscu, mogą wynikać z fizjologii. Kiedy jednak zawroty głowy powinny skłonić do wizyty u lekarza? Jakie są najczęstsze przyczyny zawrotów głowy? Większość zawrotów głowy nie jest groźnych i nie stanowi zagrożenia dla naszego życia. Najczęstsze przyczyny łagodnych zawrotów głowy, to: choroba lokomocyjna, hipoglikemia (czyli spadek stężenia cukru we krwi), miażdżyca tętnic doprowadzających krew do mózgu (najczęściej miażdżycowe zwężenie tętnicy szyjnej), zapalenie ucha i polekowe zawroty głowy. Zawroty głowy – jak je zbadać? Jeśli zawroty głowy często się powtarzają i powodują zagrożenie dla życia, konieczne jest przeprowadzenie szczegółowej diagnostyki. Pierwsze badanie, jakiemu zostaje poddany pacjent, to wywiad lekarski. Ten etap potrafi zaoszczędzić nam wiele czasu np. na wykonywanie niepotrzebnych badań. Dlatego należy bardzo dokładnie opisać swoje zawroty głowy lekarzowi. Najlepiej założyć dzienniczek, w którym będzie można notować wszystkie objawy i okoliczności wystąpienia zawrotów. Bardzo ważne jest badanie laryngologiczne (ocena kanału słuchowego, poszukiwanie objawów infekcji) i neurologiczne (np. badanie odruchów, wykrywanie oczopląsu). Do badań pomocnych w diagnostyce zawrotów głowy należą: audiogram, morfologia krwi, EKG, poziom glukozy, oznaczenie hormonów tarczycy, tomografia komputerowa i rezonans magnetyczny. Zaburzenia widzenia Kolejnym objawem neurologicznym, mogącym świadczyć o chorobie układu nerwowego, jest pogorszenie widzenia. Zaburzenia widzenia dotyczą szerokiej grupy nieprawidłowości związanych z działaniem narządu wzroku. To mogą być podwójne widzenie, widzenie częściowe (np. zwężenie pola widzenia), nieostre widzenie, widzenie plamy (ubytki w polu widzenia), widzenie zamglone, widzenie błysków, widzenie tzw. mętów w polu widzenia i inne. Najbardziej alarmujące objawy to takie, które wystąpiły nagle, objawiają się jako dwojenie obrazu, ubytki w polu widzenia czy widzenie "przez lunetę" (zawężone pole widzenia) - z takimi objawami należy pilnie poszukać pomocy lekarskiej. Najczęściej przyczyną problemów z widzeniem jest choroba w obrębie narządu wzroku (np. zaćma, jaskra). Najczęstszymi zaburzeniami widzenia są krótkowzroczność i dalekowzroczność. Pogorszenie widzenia może oznaczać jedynie pogłębienie się wady wzroku. Do pogorszenia widzenia może dojść również w przypadku zaburzenia ruchomości gałek ocznych, tak jak w przypadku oczopląsu, oraz w przypadku złego ustawienia osi gałek ocznych, jak w zezie. Oczopląs i zez, szczególnie pojawiające się nagle u osób wcześniej dobrze widzących, wymagają natychmiastowego udania się do lekarza. Zaburzenia widzenia – w czym tkwi przyczyna? Zaburzenia widzenia pojawiają się, gdy do naszego mózgu, a dokładniej do kory wzrokowej, nie docierają wszystkie impulsy z oka. Zaburzenia widzenia mogą być zatem efektem uszkodzenia drogi wzrokowej na różnych poziomach. Zaburzenia widzenia, wynikające z problemów anatomicznych, możemy podzielić na trzy rodzaje. Patologia może dotyczyć samej gałki ocznej, nerwów wzrokowych przekazujących impuls do mózgu lub kory wzrokowej. Do neurologicznych przyczyn zaburzeń widzenia należą: zapalenie nerwu wzrokowego (np. w wyniku infekcji), nowotwory w obrębie głowy, udar mózgu, wzmożone ciśnienie śródczaszkowe, neuropatie, tętniak. Zaburzenia widzenia, mogą być również spowodowane przez choroby, takie jak nerwica czy depresja. Omdlenie – fałszywy alarm czy zagrożenie? Omdlenie to nagła, szybka i odwracalna utrata świadomości, której powodem jest przerwanie dopływu krwi do mózgu. Towarzyszy jej spadek napięcia mięśniowego wszystkich mięśni ciała, co najczęściej jest powodem upadku. Istnieją sytuacje kliniczne, które przypominają omdlenia, ale w rzeczywistości nimi nie są. Omdlenia - różne przyczyny Do najczęstszych przyczyn omdleń zaliczamy omdlenia ortostatyczne, odruchowe i pochodzenia sercowego. Dwa pierwsze rodzaje omdleń należą do reakcji fizjologicznych i nie świadczą o chorobie. Do groźnych przyczyn omdleń należą: choroby naczyń (miażdżyca), duże krwotoki wewnętrzne, zaburzenia hormonalne, choroby nerwów i mózgu (neuropatie, stwardnienie rozsiane, guzy mózgu), skutki uboczne działania niektórych leków. Treść artykułu pierwotnie została opublikowana Więcej na podobny temat:5 niepokojących objawów neurologicznychNajbardziej nietypowe objawy neurologiczne boreliozy układu nerwowegoJakie mamy neurologiczne zaburzenia snu?Przyczyny drętwienia rąk - neurologiczne, naczyniowe, psychogenneNerwica lękowa – objawy somatyczne (fizyczne) i neurologiczne Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
Krwotok z nosa to bardzo uciążliwa dolegliwość, która może być objawem poważnych zespołów chorobowych. Najczęściej występuje u dzieci i w okresie dojrzewania, sporadycznie przydarza się także osobom dorosłym. Jeżeli dolegliwość nasila się lub występuje często, należy zwrócić się do lekarza./ mgr Małgorzata Hemperek, mgr Agnieszka Rak / Chemioterapia Chemioterapia jest najbardziej skuteczna w walce z komórkami nowotworowymi. Ale leki używane w trakcie chemioterapii nie są selektywne i niszczą również zdrowe komórki, szczególnie te które się też szybko dzielą tj. komórki włosów, komórki znajdujące się w jamie ustnej, w przewodzie pokarmowym czy szpiku kostnym. Skutki uboczne chemioterapii mogą być różne w zależności od rodzaju przyjmowanych lekarstw i od odpowiedzi indywidualnej organizmu chorego. Skutki mogą mieć przebieg łagodny lub poważny. Niektóre najczęściej występujące skutki uboczne chemioterapii to: mielosupresja, niedokrwistość, neutropenia, trombocytopenia, wypadanie włosów, nudności, biegunka, owrzodzenie jamy ustnej, zmiany smaku, zmęczenie. Spadek produkcji komórek krwi: czerwone krwinki, białe krwinki i trombocyty są stale produkowane w szpiku kostnym. Supresja jest terminem którego używamy, kiedy chemioterapia czasowo wpływa na możliwość wytwarzania odpowiedniej ilości komórek krwi przez szpik (mielosupresja). Niedokrwistość jest terminem, który używamy kiedy zahamowanie funkcji szpiku wpływa na redukcję czerwonych krwinek i hemoglobiny. Anemia powoduje uczucie zmęczenia u chorych poddawanych terapii. Łagodna lub umiarkowana anemia jest często skutkiem ubocznym i powinna być leczona. Jeżeli chory czuje zmęczenie, może poprosić lekarza prowadzącego o podanie czynnika wzrostu np. erytropoetynę. Lek ten (hormon) zwiększą produkcję czerwonych komórek krwi. W niektórych przypadkach, gdy przebieg anemii jest poważny, konieczna jest transfuzja krwi, aby zwiększyć ilość komórek krwi. Neutropenia to termin, którego używamy, gdy zahamowanie funkcji szpiku kostnego wpływa na neutrofile – podstawowy rodzaj komórek białych krwi. Ponieważ neutrofile odgrywają bardzo ważną rolę w zwalczaniu infekcji, ich mała liczba może spowodować rozwój poważnej lub nawet śmiertelnej choroby, która będzie wymagała hospitalizacji i przyjmowania antybiotyków. Jeżeli więc liczba całkowita neutrofili będzie zbyt niska, lekarz prowadzący może zadecydować o obniżeniu dawki chemioterapii lub nawet o zrezygnowaniu z leczenia ze względu na duże ryzyko poważnej infekcji. Infekcji często towarzyszy gorączka, inne symptomy to nocne pocenie i drgawki. Objawy możliwej infekcji: wysoka gorączka objawy przeziębienia wysypka biegunka zaczerwienienie, swędzenie lub ból w okolicach rany. Aby zapobiegać i kontrolować neutropenię lekarz prowadzący powinien regularnie badać liczbękrwinek białych i neutrofili, przed i w trakcie każdego cyklu leczenia. Kiedy neutropenia grozi twojej zdolności przyjęcia planowanej dawki chemioterapii, lekarz może zadecydować o podaniu po chemioterapii następujących leków: filgrastim, pegfilgrastin lub sargramostim, aby zmniejszyć czas trwania i dotkliwość neutropenii. Zapobiegając spadkowi liczby białych krwinek, lekarstwa te wspomagają chorego w przyjmowaniu chemioterapii ściśle według schematu. Czasami jeżeli poziom białych krwinek jest niski, podaje się też doustne antybiotyki, aby zapobiec możliwości wystąpienia infekcji. Trombocytopenia (małopłytkowość) – jest to termin, którego używamy kiedy zahamowanie funkcji szpiku kostnego obniża liczbę płytek krwi we krwi. Trombocyty są odpowiedzialne za rozpoczęcie procesu krzepnięcia krwi, jeżeli dochodzi do krwawienia. Jeżeli ich liczba jest zbyt niska, może dojść do powolnego siniaczenia, może ona spowodować przedłużone lub nadmierne krwawienie z ran, z nosa, z dziąsła, czy krwawienie bez zranienia. Czasami może dojść u chorego do transfuzji trombocytów. Utrata włosów: Wielu chorych uważa utratę włosów za najbardziej uciążliwy efekt uboczny chemioterapii. Utrata włosów lub strata gęstości może dotknąć każdego miejsca tzn. skórę włosów, brwi, ramion, nóg. Utrata włosów może być różna, można utracić je całkowicie, a można zauważyć tylko, że stają się one bardziej cienkie. Kiedy dochodzi do utraty włosów, następuje to najczęściej dwa lub trzy tygodnie po rozpoczęciu terapii. Chory musi zapamiętać, że ten efekt uboczny chemioterapii jest tymczasowy i włosy najprawdopodobniej odrosną po zakończeniu leczenia. Na początku ich kolor oraz struktura może wydawać się inna, ale zazwyczaj powracają do swojego dawnego wyglądu. Jak dbać o wypadające włosy? używając ręcznika przy pielęgnacji włosów, masuj je zamiast wycierać, do czesania używaj miękkiej szczotki lub grzebienia o szerokich zębach, unikaj stosowania suszarki i lokówki, unikaj kolorowania i nie korzystaj ze środków chemicznych przy ich pielęgnacji, rozważ korzystanie z peruki, turbanu, szalu, bawełnianej czapki lub okrycia głowy, unikaj kontaktu skóry i cienkich włosów ze słońcem (zaleca się nakrycie głowy). Mdłości lub wymioty: chemioterapia może spowodować uczucie mdłości lub wymioty. Leki przeciwwymiotne, które pomagają zwalczać ten skutek to np. różnego rodzaje kortykosterydy (takie jak prednizon, ondansetron, granisetron i dolasetron). Mdłości występują najczęściej już pierwszego dnia po chemioterapii, ale mogą też się pojawić dzień lub dwa dni po. Lekarz prowadzący może przepisać leki przed chemioterapią aby zapobiec nudnościom. W większości przypadków leki przeciwwymiotne mogą częściowo lub całkowicie zapobiec występowaniu nudności lub wymiotów. Jak zapobiegać i kontrolować nudności i wymioty? wprowadź płynną dietę przed rozpoczęciem chemioterapii – rosół, woda – ale nie mleko, unikaj jedzenia zbyt gorącego lub zbyt chłodnego, zbyt słodkiego lub zbyt ostrego, jedz małe ilości ale regularnie i często niż duże ilości kilka razy dziennie, unikaj silnych i przykrych zapachów, wychodź często na świeże powietrze, bierz leki przeciwwymiotne przed rozpoczęciem chemioterapii, jeżeli dojdzie do wymiotów, pij dużo płynów aby uniknąć odwodnienia. Biegunka jest kolejnym skutkiem ubocznym chemioterapii. Pomimo że większość pacjentów omija ostra biegunka, należy zapobiegać odwodnieniu. Jak zapobiegać odwodnieniu spowodowanym przez biegunkę lub wymioty? pij duże ilości płynów (osiem szklanek dziennie), obserwuj czy nie zauważasz u siebie oznak odwodnienia takich jak suchość w jamie ustnej, zmniejszenie oddawania moczu, zawroty głowy, unikaj mleka i produktów mlecznych bo one mogą wzmacniać biegunkę, unikaj jedzenia ciężkostrawnego, jedz dużo bananów i innego bogatego w potas pożywienia, przyjmuj lekarstwa które pomagają kontrolować biegunkę; poinformuj personel medyczny jeżeli pojawi się biegunka. Owrzodzenie jamy ustnej: Błony śluzowe jamy ustnej mogą się zaczerwienić. Na skutek przyjmowania chemioterapii może wystąpić owrzodzenie lub podrażnienie jamy ustnej. Te objawy zapalenia określamy terminem mucositis. Inne objawy to infekcje jamy ustnej i gardła spowodowane przez wirusy i grzyby. Jeżeli u chorego występuje ciągłe zapalenie gardła, należy ten fakt zgłosić personelowi medycznemu. Być może potrzebne będzie zlecenie dodatkowego pobrania wymazu z gardła, aby sprawdzić możliwość występowania infekcji. Aby zminimalizować ryzyko infekcji jamy ustnej, lekarz prowadzący może poprosić o wizytę u lekarza stomatologa celem zrobienia badania kontrolnego i oczyszczenia zębów, zanim chory podda się chemioterapii. Jak chronić i dbać o jamę ustną: utrzymuj jamę ustną w czystości, używaj miękkiej szczoteczki do zębów, łagodnej pasty do zębów, unikaj płynów do płukania jamy ustnej zawierającej alkohol, unikaj owoców i soków cytrusowych, unikaj ostrego jedzenia, spożywaj w trakcie chemioterapii płynne jedzenie aby unikać podrażnienia śluzówki w jamie ustnej, unikaj czyszczenia zębów nitką dentystyczną jeżeli poziom krwinek czerwonych jest niski. Zmiany w smaku: U niektórych chorych zmienia się smak jedzenia i picia. Znane jedzenie zaczyna inaczej smakować lub zapach pożywienia przestaje być intensywny. Dla niektórym chorych jedzenie ma posmak metaliczny. Te objawy mają charakter tymczasowy i znikają po zakończeniu leczenia. Zmęczenie: jest to częsty skutek uboczny różnych rodzajów chemioterapii. Zmęczenie powinno przechodzić po zakończeniu leczenia, ale czasami muszą miną tygodnie lub miesiące zanim całkowicie zniknie. Ostre omdlenia mogą być spowodowane niedokrwistością i mogą być leczone za pomocą erytropoetyny. Jak walczyć ze zmęczeniem? prowadź dziennik, który pomoże Ci określić kiedy masz najwięcej energii, jakie czynności powodują przemęczenie i uczucie omdlenia. To pozwoli Ci na takie zaplanowanie czynności, aby je wykonywać w okresach wzmożonej energii, poproś o pomoc. Mimo że to może być trudne dla wielu chorych, naucz się prosić i przyjmować pomoc. Jeżeli potrzebujesz czegoś a nie masz energii, żeby samemu wykonać podstawowe czynności, to wielu członków rodziny lub przyjaciele będą na pewno chcieli pomóc Ci w ich wykonaniu, ćwicz regularnie, jeżeli Twój lekarz na to zezwoli. Proste ćwiczenia rozciągające, krótkie spacery mogą dodać ci energii, na pewno nie wpłyną negatywnie na energię którą masz. Zacznij powoli i wypracuj schemat dla Ciebie odpowiedni, odpoczynek i sen są bardzo ważne podczas przyjmowania chemioterapii, ale staraj się nie wypoczywać dłużej niż to jest konieczne, ponieważ może to obniżyć poziom aktywności jakim dysponujesz. Dla wielu chorych poobiednia drzemka pomaga w walce z uczuciem zmęczenia, a inni twierdzą, że odpoczynek w ciągu dnia powoduje, że budzą się w środku nocy. Jeżeli masz problemy ze spaniem zgłoś się do personelu medycznego, aby ustalić przyczynę oraz sposoby zapobiegania bezsenności. Pozostałe skutki uboczne: inne możliwe skutki uboczne chemioterapii to przeziębienie, pogorszenie pracy serca i płuc, wysypka skórna, uczucie słabości. Niektóre leki mogą wpływać negatywnie na system nerwowy, czego objawami są: zaparcie, mrowienie w palcach rąk i nóg. Inne skutki uboczne to ból gardła czy utrata równowagi czy koordynacji. Efekty uboczne są najczęściej tymczasowe, ale niektóre mogą się utrzymywać przez nieokreślony czas.
Krwawienie z nosa w ciąży spowodowane jest przede wszystkim zwiększoną objętością krwi w organizmie kobiety. Tym samym, rozszerzają się naczynia krwionośne śluzówki nosa, co w rezultacie prowadzi do osłabienia ich ścian. Rzadziej ich przyczyną jest zbyt wysokie ciśnienie krwi. Krwawieniom często towarzyszy opuchlizna, uczucieOmdlenie jest krótkotrwałym stanem nieświadomości, zwanym również zapaścią krążeniową. Osoba dotknięta chorobą traci przytomność na kilka sekund. Przyczyną jest zazwyczaj brak dopływu krwi do mózgu. Powód omdlenia jest często zupełnie niegroźny. Ponieważ jednak za omdleniem może stać również poważna choroba podstawowa, należy zawsze zlecić lekarzowi wyjaśnienie przyczyn omdlenia. Jak TELEMEDI może pomóc Ci w przypadku omdleń? Krótki epizod omdlenia nie musi oznaczać poważnej choroby. Niemniej jednak po wystąpieniu omdlenia należy skonsultować się z lekarzem. Ponieważ omdleniu zwykle towarzyszy upadek, zawsze istnieje ryzyko odniesienia obrażeń. Jeśli przeżyłeś omdlenie, skorzystaj z możliwości odbycia wideokonsultacji ze specjalistą TELEMEDI, który będzie mógł uściślić diagnozę i podjąć decyzję w sprawie dalszego postępowania terapeutycznego. Podstawowe informacje Co to jest omdlenie? Krótkie omdlenia (trwające kilka sekund). Nazywane również zapaścią pomoc: Uniesienie nóg, dostarczenie świeżego powietrza, przykrycie; w przypadku przedłużającego się omdlenia: powiadomienie służb ratowniczych, stabilna pozycja boczna; w przypadku zatrzymania oddechu: Krótkotrwały brak tlenu w mózgu, np. z powodu nadmiernej reakcji nerwowej, szybkiego wstawania z pozycji leżącej, wysokiego ciśnienia w jamie brzusznej (kichanie, silne parcie na stolec itp.), żylaki, cukrzyca, arytmia serca, należy zgłosić się do lekarza? Omdlenia są zazwyczaj niegroźne, ale zawsze powinny być skonsultowane z lekarzem. Być może kryje się za tym jakaś choroba, którą należy Unikanie długotrwałego stania, dusznych pomieszczeń, stresu, silnego parcia przy wypróżnianiu się, podnoszenia ciężarów i energicznego wydmuchiwania nosa. Pończochy uciskowe, regularne uprawianie sportów wytrzymałościowych i picie wystarczającej ilości płynów również mogą pomóc w zapobieganiu omdleniom. Przy pierwszych oznakach omdlenia należy położyć się i unieść nogi! Co to jest omdlenie? Omdlenie to nagłe, krótkotrwałe zasłabnięcie. Występuje ono dość często i w większości przypadków jest nieszkodliwe. Przyczyną omdlenia jest nagłe zmniejszenie dopływu krwi do mózgu – zapaść krążeniowa. Mózg reaguje bardzo wrażliwie, gdy otrzymuje zbyt mało krwi, a tym samym zbyt mało tlenu: poszkodowany szybko traci przytomność. Gdy człowiek leży poziomo, do mózgu dopływa więcej krwi. Dlatego po omdleniu zazwyczaj szybko ponownie odzyskuje się pełną sprawność. Inne formy utraty przytomności Poza zwykłymi omdleniami istnieją również inne formy nagłej utraty przytomności. Omdlenia psychogenne: Jeśli ktoś mdleje z powodu przeciążenia psychicznego, lekarze mówią o omdleniu psychogennym. Niektórzy ludzie tłumią ekstremalne doświadczenia psychiczne, które następnie wybuchają ponownie na poziomie fizycznym (jest to tzw. zaburzenie konwersyjne). Osoby dotknięte tym problemem mogą wówczas zapaść w stan nieprzytomności, który – w przeciwieństwie do prawdziwego omdlenia – trwa zazwyczaj kilka minut. Niekiedy towarzyszą mu ruchy konwulsyjne. W przypadku omdleń osoby omdlewające zazwyczaj przewracają się z otwartymi oczami. Przypadki omdlenia psychogennego zazwyczaj występują z zamkniętymi oczami. Udar mózgu i inne naczyniowe zaburzenia krążenia: W klasycznym udarze mózg również otrzymuje zbyt mało tlenu. Przyczyną jest zablokowane lub pęknięte naczynie w mózgu. Poszkodowany traci przytomność. Tego rodzaju zapaść trwa dłużej niż omdlenie i często pozostawia trwałe uszkodzenia w poziomu cukru we krwi u cukrzyków: Osoby chore na cukrzycę mogą, w przypadku ciężkiej hipoglikemii, stracić przytomność (kryzys hipoglikemiczny). Jeśli poziom cukru jest bardzo wysoki, istnieje ryzyko wystąpienia śpiączki cukrzycowej. W obu przypadkach osoby poszkodowane potrzebują szybkiej pomocy medycznej!Omdlenia w padaczce: Niektóre postacie padaczki objawiają się również stosunkowo krótkimi omdleniami. Osoba dotknięta chorobą przez kilka sekund nie reaguje na bodźce z otoczenia. Jej wzrok jest często nieruchomy, a gałki oczne skręcone. W przeciwieństwie do omdleń te stany „nieobecności” nie mają nic wspólnego z zapaścią krążeniową, lecz mają swoje źródło w komórkach nerwowych (neuronach) mózgu. Omdlenia: pierwsza pomoc Ktoś, kto jest bliski omdlenia, zazwyczaj nie ma już czasu, aby samemu sobie pomóc. Dlatego tym ważniejsze jest, aby osoby znajdujące się w pobliżu zareagowały prawidłowo i udzieliły pierwszej pomocy. Jeśli więc widzisz, że ktoś mdleje, podejmij następujące działania: Porozmawiaj z tą osobą i delikatnie potrząśnij jej omdlenie nie ustępuje, należy położyć osobę na plecach i unieść jej nogi. W wielu przypadkach chory szybko odzyskuje przytomność, ponieważ gdy człowiek leży, dopływ krwi do jego mózgu jest podejrzewasz, że przyczyną omdlenia może być zawał serca, wyprostuj lekko górną część ciała pacjenta w pozycji leżącej. W takim przypadku należy natychmiast wezwać służby przebudzeniu należy uspokoić pacjenta, który zazwyczaj jest zdezorientowany i roztrzęsiony, i porozmawiać z pacjent nie odzyska natychmiast przytomności, należy wezwać pogotowie przy pacjencie i nie spuszczaj go z regularnie sprawdzać, czy pacjent nadal oddycha. Przyłóż ucho do ust i nosa pacjenta i posłuchaj odgłosów oddychania. Jeśli pacjent nadal oddycha, ułóż go w pozycji bocznej. Zapobiegnie to zakrztuszeniu się językiem lub pacjenta, aby zapobiec nie można stwierdzić oddychania, należy natychmiast rozpocząć resuscytację. Niebezpieczne w przypadku utraty przytomności jest to, że naturalne odruchy ochronne organizmu przestają działać. Dotyczy to również odruchu połykania lub kaszlu. Wymiociny lub krew w jamie ustnej mogą więc łatwo przedostać się do dróg oddechowych. Dodatkowo mięśnie stają się luźne – w pozycji leżącej na wznak język może opadać do tyłu i zamknąć drogi oddechowe. Oba te zjawiska można wyeliminować dzięki ułożeniu pacjenta w stabilnej pozycji bocznej. Omdlenia: jak można im zapobiegać? Aby zapobiec omdleniom, można wiele zrobić samemu. Zwłaszcza jeśli często mdlejesz, powinieneś wziąć sobie do serca poniższe wskazówki: Staraj się unikać czynników wyzwalających omdlenia. Należą do nich: długotrwałe stanie, przebywanie w ciepłych i dusznych pomieszczeniach przez dłuższy czas, stres, ale także należy zbyt mocno wydmuchiwać nosa ani przeć podczas wypróżniania. Unikaj również podnoszenia dużych ciężarów przy pomocy uprawianie sportów wytrzymałościowych i spożywanie wystarczającej ilości płynów pomoże ustabilizować krążenie. Może to zapobiec metodą Kneippa dodatkowo pobudzają uciskowe wspomagają przepływ zwrotny krwi z nóg do serca. Szczególnie w przypadku czynności i zawodów wymagających długotrwałego stania, mogą one skutecznie zapobiegać omdleniom. Rozpoznawanie zwiastunów zbliżającego się omdlenia i podejmowanie środków zaradczych Każdy, kto już kilkakrotnie doświadczył omdlenia, może często przewidzieć następny epizod omdlenia na podstawie pewnych zwiastunów. Te znaki ostrzegawcze obejmują: ostre zawroty głowy, mdłości, nagłe pocenie się, „słabe kolana” i ciemnienie przed oczami. Dzięki kilku sposobom możesz jeszcze zapobiec utracie przytomności: Już jeden głęboki wdech świeżego, chłodnego powietrza może przywrócić prawidłowe połóż się na plecach i unieś nogi. Często zapobiega to gromadzeniu się krwi w nogach, a tym samym omdleniom lub przynajmniej upadkowi w przypadku tzw. ćwiczenia izometryczne mięśni. Pomaga to w obkurczaniu się naczyń krwionośnych w mięśniach w taki sposób, że znajdująca się w nich krew jest kierowana do serca. Możesz to zrobić, krzyżując nogi, mocno je do siebie przyciskając i napinając jednocześnie mięśnie nóg, brzucha i pośladków. Innym ćwiczeniem jest zaczepienie rąk o siebie i próba ich przed zbliżającym się omdleniem może uchronić łyk zimnej lipometabolicznym – oba te czynniki są kolejnymi czynnikami ryzyka udaru mózgu. Palenie tytoniu powoduje również zwężenie naczyń krwionośnych. Wynikający z tego wzrost ciśnienia krwi sprzyja wystąpieniu zmniejsza również ilość tlenu, który może być transportowany przez czerwone krwinki (erytrocyty). W rezultacie tkanki i narządy, w tym mózg, otrzymują mniej tlenu. Mózg mobilizuje wtedy szpik kostny do produkcji większej ilości czerwonych krwinek, które transportują tlen. Jednak wzrost liczby erytrocytów powoduje, że krew „gęstnieje”. Utrudnia to przepływ krwi przez zwężone więcej, palenie zwiększa skłonność krwi do tworzenia się zakrzepów – zwłaszcza dlatego, że płytki krwi stają się bardziej lepkie. Ułatwia to tworzenie się skrzepów krwi, które mogą zablokować naczynie krwionośne. Jeśli dzieje się to w mózgu, skutkuje udarem niedokrwiennym. Omdlenia: przyczyny i możliwe choroby Lekarze dzielą omdlenia na różne kategorie w zależności od ich przyczyn. Układ nerwowy: omdlenia wazowagalne Omdlenia wazowagalne (omdlenia odruchowe) są spowodowane zachwianiem czynności tzw. autonomicznego (wegetatywnego) układu nerwowego. Ta część systemu nerwowego, na którą nie można wpływać świadomie, jest podzielona na dwie sekcje: współczulną i przywspółczulną. Omdlenie wazowagalne występuje, gdy autonomiczny układ nerwowy odruchowo reaguje zbyt gwałtownie na bodziec (taki jak wstrząs, zimno, ból). Naczynia nagle się rozszerzają (przez hamowanie współczulnego układu nerwowego), powodując „gromadzenie się” krwi w nogach, a bicie serca zwalnia lub zatrzymuje się na krótko (pośredniczy w tym nerw błędny, który należy do przywspółczulnego układu nerwowego). We wszystkich przypadkach wynik jest taki, że mózg otrzymuje zbyt mało krwi (a tym samym tlenu), przez co osoba dotknięta chorobą mdleje. Możliwe czynniki wyzwalające omdlenia wazowagalne to: Nadreaktywność nerwu błędnego: ból, szok, strach, ekstremalne zimno lub ciepło, stres psychiczny, długotrwałe stanie, a nawet hałas mogą wywołać nadmierną reakcję nerwu błędnego. Nerw ten reguluje między innymi bicie serca. Do omdlenia może dojść również w przypadku silnego ucisku w jamie brzusznej lub klatce piersiowej (np. podczas defekacji lub gwałtownego wydmuchiwania nosa). W takich przypadkach omdlenia są niegroźne i zwykle występują sporadycznie. Jednakże u niektórych osób autonomiczny układ nerwowy wydaje się szczególnie wrażliwy. Wtedy częściej może dojść do niewielkiej zapaści krążeniowej. Zaburzenia autonomicznego układu nerwowego: Omdlenia wazowagalne mogą być również spowodowane pierwotnym zaburzeniem autonomicznego układu nerwowego. Lekarze mówią wtedy o neuropatii autonomicznej. Zaburzenia te mogą objawiać się różnymi symptomami, w tym omdleniami. Ich leczenie zależy wtedy od konkretnej zatoki tętnicy szyjnej: U osób z zespołem zatoki szyjnej tętnica szyjna jest nadwrażliwa na ciśnienie. Tętnica szyjna jest wyposażona w receptory, które informują mózg, gdy ciśnienie krwi jest zbyt wysokie. Mózg zapewnia wtedy, poprzez autonomiczny układ nerwowy, że naczynia krwionośne rozszerzają się, a bicie serca zwalnia, w związku z czym ciśnienie krwi spada. U osób z zespołem zatoki tętnicy szyjnej receptory te reagują nadwrażliwie. Czasami wystarczy tylko dotknąć szyi (np. podczas golenia się) lub gwałtownie obrócić głowę, aby naczynia nagle się rozszerzyły i spadło ciśnienie krwi. Może to prowadzić do omdleń, ponieważ mózg nie jest zaopatrywany w wystarczającą ilość krwi. Ten rodzaj omdleń jest sporadyczny u młodszych osób. Z kolei u osób starszych nie jest to rzadkością. Choroby, których objawem mogą być omdlenia: arytmia serca,udar mózgu,obrzęk limfatyczny,zwężenie tętnicy szyjnej,zespół podobojczykowo-strzałkowy,zapalenie wsierdzia,zwężenie zastawki aortalnej,kardiomiopatia,niskie ciśnienie krwi,choroba zastawkowa serca. Krążenie: omdlenia ortostatyczne Omdlenie ortostatyczne może wystąpić, gdy ktoś szybko wstaje z pozycji leżącej. Kiedy tak się dzieje, krew, która została równomiernie rozprowadzona po ciele podczas leżenia, pod wpływem siły grawitacji opada do dolnej połowy ciała. Mózg otrzymuje wtedy, przez krótki czas, zbyt mało krwi, co wywołuje omdlenie. Zwykle szybkie wstawanie z pozycji leżącej nie powoduje żadnych problemów. Omdlenia ortostatyczne występują tylko wtedy, gdy zaburzona jest funkcja tzw. współczulnego układu nerwowego. W autonomicznym układzie nerwowym ten ważny element układu nerwowego funkcjonuje jako odpowiednik przywspółczulnego układu nerwowego. Podczas gdy nerw błędny (jako część przywspółczulnego układu nerwowego) rozszerza naczynia, nerwy współczulnego układu nerwowego mogą zwężać naczynia i w ten sposób ograniczać przepływ krwi. Przy szybkim wstawaniu z pozycji leżącej współczulny układ nerwowy w normalnych warunkach zapobiega opadaniu krwi do nóg, odruchowo wywołując zwężenie naczyń. W omdleniach ortostatycznych mechanizm ten nie działa jednak w sposób prawidłowy i niezawodny. Niektóre czynniki mogą sprzyjać omdleniom ortostatycznym: Zbyt mała ilość wypijanych płynów: Jeśli na przykład objętość krwi krążącej w organizmie jest zmniejszona z powodu znacznego niedoboru płynów, opadanie krwi do dolnej połowy ciała staje się bardziej zauważalne podczas wstawania. Ryzyko omdleń jest wtedy Żylaki (łac: varix) są nieprawidłowo rozszerzonymi żyłami na powierzchni skóry. Kiedy występują na nogach, czasami działają jako dodatkowy zbiornik płynów. W wyniku tego, gdy ludzie wstają z pozycji leżącej, w nogach gromadzi się większa ilość krwi. Może to wywołać omdlenia nerwów w cukrzycy: Wysoki poziom cukru we krwi w cukrzycy może z czasem uszkadzać nerwy. Taka sytuacja, zwana polineuropatią cukrzycową, może również wpływać na autonomiczny układ nerwowy. U niektórych pacjentów podczas wstawania z pozycji leżącej wywołany odruchem skurcz naczyń następuje zbyt wolno, w wyniku czego może dojść do omdlenia. Serce: omdlenia kardiogenne Zaburzenia rytmu serca mogą wpływać na dopływ krwi i tlenu do mózgu w taki sposób, że dochodzi do omdleń. Na przykład, jeśli serce bije zbyt wolno (bradykardia) lub zbyt szybko (tachykardia), nie tłoczy ono już wystarczającej ilości krwi do krwiobiegu. W wyniku tego przez krótki czas mózg nie otrzymuje wystarczającej ilości tlenu. Możliwą konsekwencją jest zapaść krążeniowa. Inne choroby również mogą sprzyjać omdleniom, ponieważ powodują one, że serce tłoczy zbyt małą objętość krwi do krwiobiegu. Może to mieć miejsce np. w przypadku zwężenia zastawki aortalnej (stenoza zastawki aortalnej). To samo dotyczy patologicznego pogrubienia mięśnia sercowego (kardiomiopatia przerostowa). Omdlenie może również wystąpić w przypadku ataku serca. Mózg: omdlenia mózgowo-naczyniowe Czwarta główna grupa omdleń opisuje tzw. zespoły podkradania. Jednym z przykładów jest zespół podkradania tętnicy podobojczykowej. Dochodzi do niego, gdy zwężona jest tętnica podobojczykowa. W takim przypadku mięśnie ramienia, które są zaopatrywane przez tę tętnicę, nie otrzymują wystarczającej ilości krwi. Aby to skompensować, tętnica podobojczykowa łączy się z tętnicą kręgową (arteria vertebralis), która doprowadza krew do mózgu. Zasadniczo tętnica podobojczykowa „kradnie” krew z tętnicy kręgowej, a tym samym z mózgu. Mózg otrzymuje wtedy mniej krwi. Osoby dotknięte tym zjawiskiem mogą częściej popadać w stan omdlenia. Leki Również niektóre leki mogą wywołać omdlenie. Należą do nich leki na nadciśnienie, depresję czy zaburzenia rytmu serca. Jeśli pacjent przyjmuje te leki i często mdleje, powinien porozmawiać o tym z lekarzem. Wtedy lekarz może zalecić inny lek, który będzie miał mniejszy wpływ na krążenie krwi. Omdlenia: leczenie Omdlenia są jednym z najczęstszych powodów, dla których ludzie zgłaszają się na pogotowie. Nic dziwnego – nagła utrata przytomności może być niezwykle niepokojąca. Badanie w szpitalu jest uzasadnione i zalecane. Tam można wyjaśnić, czy omdlenie ma jakąś poważną przyczynę, którą należy leczyć. Omdlenia: co robi lekarz? Leczenie, jakie zastosuje lekarz, zależy od przyczyny występowania omdleń. Przyczyny krótkotrwałej utraty przytomności powinny być wyjaśnione przez lekarza lub na izbie przyjęć. W większości przypadków już wywiad z pacjentem (anamneza) pomaga lekarzowi w ustaleniu możliwych przyczyn. W przypadku podejrzenia arytmii serca sprawdza się i monitoruje przez pewien czas czynność serca pacjenta (EKG). Jeśli podejrzenie się potwierdzi, lekarz, jeśli to konieczne, zaproponuje odpowiednie leczenie (np. lekami). W przypadku zaburzeń krążenia (omdlenia ortostatyczne) u zdrowych osób nie jest zazwyczaj konieczne żadne specyficzne leczenie. Jeśli omdlenia występują częściej, lekarz może przepisać leki przeciw omdleniom. Omdlenia: kiedy są niebezpieczne? Nawet jeśli omdlenie jest zazwyczaj niegroźne, to mdlejąc, człowiek może upaść niebezpiecznie lub spowodować wypadek (np. w przypadku omdlenia podczas jazdy na rowerze lub prowadzenia samochodu). Omdlenia kardiogenne są prawdopodobnie najbardziej niebezpiecznym wariantem. Problemy z sercem mogą być potencjalnie zagrażające życiu. Dzieje się tak zwłaszcza wtedy, gdy nie są one w porę wykryte i leczone. Jeśli omdlenie występuje wraz z bólem lub uczuciem ucisku w klatce piersiowej, należy wezwać lekarza pogotowia. Możliwy jest atak serca. Jeśli omdleniom towarzyszy blada, zimna, spocona skóra i sine usta, również należy udać się na pogotowie. Objawy mogą wskazywać na szok i poważne niedotlenienie. Pytania i odpowiedzi Czy omdlenia zagrażają życiu? W większości przypadków omdlenia nie są oznaką problemu zagrażającego życiu, chociaż u niektórych osób z omdleniami występuje poważna choroba podstawowa. U młodzieży i dzieci większość przypadków omdleń nie jest związana z poważnymi problemami medycznymi. Czy omdlenia można wyleczyć? Nie istnieje standardowe leczenie, które mogłoby wyleczyć wszystkie przyczyny i rodzaje omdleń wazowagalnych. Leczenie jest zindywidualizowane w zależności od przyczyny nawracających objawów. Niektóre badania kliniczne dotyczące omdleń wazowagalnych przyniosły rozczarowujące wyniki. Jeśli częste omdlenia wpływają na jakość Twojego życia, porozmawiaj z lekarzem. Czy można prowadzić samochód, mając częste omdlenia? Z pewnymi wyjątkami, po wystąpieniu omdlenia zaleca się co najmniej 6-miesięczną abstynencję od prowadzenia pojazdów, przy czym wznowienie jazdy jest dozwolone, jeśli nie wystąpią kolejne epizody. Jakie są możliwe powikłania omdleń? Nawracające omdlenia mają poważny, negatywny wpływ na jakość życia. Zachorowalność jest szczególnie wysoka u osób starszych i obejmuje utratę pewności siebie, ograniczenie mobilności, depresję, strach przed upadkiem, złamania i późniejszą hospitalizację. Jak rozpoznaje się omdlenia kardiogenne? Diagnozowanie omdleń wazowagalnych często rozpoczyna się od badania fizykalnego. Podczas badania fizykalnego lekarz osłucha serce i zmierzy ciśnienie krwi. Może również masować główne tętnice w szyi, aby sprawdzić, czy to powoduje uczucie omdlenia. Co się dzieje z człowiekiem tuż przed zemdleniem? Na początku dochodzi do wzrostu tętna i ciśnienia krwi, a następnie do spadku ciśnienia krwi i tętna w samym momencie omdlenia. Przed omdleniem ludzie często odczuwają mdłości (uważa się, że jest to spowodowane niedostatecznym ukrwieniem tylnej części mózgu) i mogą wymiotować. Jak nazywa się strach przed omdleniem? Nazywa się to emetofobią i według niektórych szacunków jest piątą co do częstości występowania fobią specyficzną. Czy wysokie ciśnienie tętnicze może powodować omdlenia? Omdlenie spowodowane nadciśnieniem płucnym może wystąpić w każdej chwili, ale często zdarza się podczas wysiłku fizycznego. Jest ono spowodowane zwiększonym ciśnieniem krwi w naczyniach krwionośnych, które dostarczają krew do płuc. Źródła Peeters, SY; Hoek, AE; Mollink, SM; Huff, JS (April 2014). "Syncope: risk stratification and clinical decision making". Emergency Medicine Practice. MH "Epidemiological studies on syncope – a register based approach". Danish Medical Journal. C, Scarabelli TM: Neurocardiogenic syncope. BMJ 2004.
krew z nosa i omdlenia
